Η μυρωδιά των φρεσκοτυπωμένων σχολικών βιβλίων δε μοιάζει με καμία άλλη. Ίσως είναι η ωραιότερη απ’ όλες. Γιατί, τις πρώτες μέρες, δε σκεφτόμαστε καν ότι όλα αυτά πρέπει να τα διαβάσουμε και ότι μετά από τρεις ώρες μέσα στην τσάντα, τα βιβλία αντί για δέκα κιλά ζυγίζουν είκοσι [είναι γνωστό ότι, όσο μεγαλώνεις, η απόσταση σχολείο-σπίτι, η οποία το πρωί είναι 5 λεπτά, στο γυρισμό γίνεται 15, 25, 35, και σε προχωρημένα πανεπιστημιακά έτη κρατάει και όλο το Σαββατοκύριακο].
Μαζί με το σχολείο, έρχονται και τα απαραίτητα συνοδευτικά: Αγγλικά, Γαλλικά/Γερμανικά/Ιταλικά, κολυμβητήριο/ποδόσφαιρο/τζούντο/τένις [το καλοκαίρι γνώρισα ένα γλυκύτατο κοριτσάκι που διαπρέπει στην ξιφασκία] και ακόμα ωδείο, σκάκι και ό,τι άλλο βάλει ο νους σου. Αυτά μέχρι πέρσι.
Γιατί πλέον προστέθηκε και το φροντιστήριο Η/Υ. «Πάω κομπιούτερ», που λένε και οι πιτσιρικάδες. Στη δική τους εφηβεία κανείς δε θα ζητάει συγνώμη από τη «Ρόζα» που δεν καταλαβαίνει «κομπιούτερς και αριθμούς»…
Είχα αναφερθεί παλιότερα κι από αυτήν τη στήλη. Και από αλλού. Και σε «πετυχημένες» συνεντεύξεις Τύπου με περιχαρείς κυβερνητικούς αξιωματούχους. Και σε ιδιωτικές συζητήσεις. Ήμουν, άραγε, η μόνη που έβλεπε την καταστροφή να έρχεται; Οι άλλοι τι έκαναν, κοιμόντουσαν;
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ο πρωθυπουργός και η στάση του στη Λάρισα, πριν την ΔΕΘ. Μοίρασε βραβεία και υπολογιστές σε παιδάκια που αρίστευσαν στο σχολείο στους υπολογιστές. Μάλιστα. Μάλιστα. Μόνο στη Λάρισα, απ’ ότι φαίνεται, γιατί η υπόλοιπη Ελλάδα έχει γεμίσει φροντιστήρια. Για ρίξτε εσείς οι κομπιουτερόφιλοι μια ματιά έξω από το παράθυρο. Σίγουρα έχετε κι εσείς ένα στη γειτονιά σας. Και μάλιστα αλυσίδες παρακαλώ, «κιντς» το ένα και «κιντς» το άλλο.
Θα μου πει επιτέλους κάποιος, πώς γίνεται σε ολόκληρο τον κόσμο να αποκτούν τα παιδιά όλες τις βασικές γνώσεις -μαζί και των υπολογιστών- στο σχολείο, και τα δικά μας να χρειάζονται φροντιστήρια; Είναι μήπως πιο χαζά; Ή κάποιος πέταξε στον υπόνομο το εκπαιδευτικό μας σύστημα; Και καλά παλιότερα, φταίγανε οι «άλλοι» για τις ξένες γλώσσες και τη γυμναστική. Τώρα με τους υπολογιστές που το πρόβλημα ξεκίνησε με «εκείνους» και μόλις ήρθαν οι «άλλοι» ξανά, το αποτελείωσαν... τι γίνεται; Ποιος φταίει; Όλοι το έβλεπαν και όλοι έκαναν τα στραβά μάτια. Και οι δημόσιοι υπάλληλοι εκπαιδευτικοί –πλην εξαιρέσεων, πρέπει να το ομολογήσω- και το «κράτος» και οι «επιστήμονες» που έσπευσαν να συνεργαστούν με ιδιωτικούς φορείς πιστοποίησης. Και ο ΟΕΕΚ, κυρίως, ο οποίος δεν έπρεπε να δώσει καμία πιστοποίηση για ενήλικες σε ιδιωτικούς φορείς, αλλά να αγωνιστεί για να δημιουργηθούν κρατικοί. Τα συγχαρητήριά μου σε όλους... τα κατάφεραν.
Ξέρετε τι λέω, για να μη φωνάζω μόνο; Όλοι εμείς που κάτι σκαμπάζουμε, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο... ο καθένας με το παλιό μας laptop ή desktop ν’ ανοίξουμε την πόρτα μας στα παιδάκια της γειτονιάς. Μια φορά την εβδομάδα, έστω. Και να τους διδάξουμε, με τον ίδιο τρόπο που μάθαμε κι εμείς... με την αγάπη μας για το μηχάνημα και με τη μεταμόρφωσή του από απρόσωπο τσιπ σε φιλικό σύντροφο.
3 σχόλια:
Αγαπητή Βάλια,
με ιδιαίτερη χαρά διάβασα το άρθρο σου σχετικά με την προσέγγιση μαθητών για την εκμάθηση Η/Υ. Είμαι κάτοχος υπολογιστή από το 1994, οπότε και ως φοιτητής ξεκίνησα τις περιπλανήσεις μου στους χώρους της τεχνολογίας. Τότε ο μεγαλύτερος και αγαπημένος μου ξάδερφος μου έδειξε με περισσή υπομονή τα Windows 3.1 και το DOS. Ο υπολογιστής μου από τότε, ένας 486/33ΜΗz και αργότερα στα 100MHz πέρασε από τα χέρια αρκετών ανθρώπων. Με εκείνο τον υπολογιστή εισήγαγα την τότε κοπέλα μου στις νέες τεχνολογίες, μια γυναίκα τώρα που αφιερώνει τον χρόνο της στη διείσδυση των Η/Υ στα σχολεία (και με σπουδές στον χώρο της εκπαίδευσης με υπολογιστές). Εκείνος ο Η/Υ έγινε η αφορμή να δουν τα μάτια μιας 13χρονης τότε κοπέλας και της οικογένειάς της τις εικόνες από τον Pathfinder μέσω ενός modem 14.4kbps και να θελήσει να ζωγραφίσει με το ποντίκι (τώρα φοιτήτρια με αρκετές γνώσεις στους υπολογιστές πια). Ο ίδιος Η/Υ έφερε ένα παιδί 8 χρόνων μπροστά στα Windows 98 και μετα από αρκετό χρόνο στο Office (το ίδιο παιδί τώρα έφηβος είναι πολύ καλός χειριστής Η/Υ). Σήμερα, έχω δίπλα μου άλλα 2 παιδιά - με δικούς τους Η/Υ - που έρχονται συνεχώς κοντά μου για συμβουλές - όχι μόνο για παιχνίδια - σχετικά με εκπαιδευτικά προγράμματα και εγκυκλοπαιδικές εφαρμογές. Αρκετές φορές μάλιστα δεν διστάζω να πηγαίνω κοντά τους με έναν παλιό φορητό που έχω για να τους δείξω τις εξελίξεις στον χώρο του λογισμικού και του Διαδικτύου. Από κοντά, θα έλεγα, είναι και η αντίστοιχη εκπαίδευση και μεγάλων στους Η/Υ. Φίλοι γιατροί και επιχειρηματίες δεν διστάζουν να ζητήσουν αυτό το "εξτρα" που δεν μπορούν να καταλάβουν.
Όπως καταλαβαίνετε υπάρχουν και άλλα άτομα που επιδεικνύουν ακριβώς τον ίδιο εθελοντισμό στο να δείξουν σε μικρούς και μεγάλους πως αυτό το "ρημάδι" μπορεί να τους βοηθήσει. Και, πιστέψτε με, η χαρά που βλέπω στα πρόσωπά τους μου φτάνει ως αμοιβή. Ναι, δεν είναι όλα ένα εμπόριο.
Με εκτίμηση
Ζ
Με αφορμή το πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο PC Magazine Οκτωβρίου θα ήθελα να παραθέσω τα εξής.
Όντως έχει ανοίξει μια νέα αγορά «Φροντιστηρίων Η/Υ» και είμαι και εγώ ιδιοκτήτης ενός από αυτά. Και μάλιστα σε ένα νησί της Ελλάδος αφήνοντας πριν από 4 χρόνια την πόλη που μεγάλωσα, τη Θεσσαλονίκη. Όταν ήρθα λοιπόν στο νησί δεν υπήρχε καν Σχολή Πληροφορικής (όπως μου αρέσει να την αποκαλώ) και το τοπίο πολύ θολό στη χρήση υπολογιστών, πολύ περισσότερο στην εκπαίδευση.
Υπήρχαν μόνο δύο μαγαζιά που πουλούσαν υπολογιστές σε όλο το νησί χωρίς φυσικά τίποτε το ετοιμοπαράδοτο και περισσότερο σε ξενοδοχεία και εμπορικές επιχειρήσεις.
Σκάρωσα λοιπόν ένα τμηματάκι με 6 ενήλικες και ένα με 7 παιδάκια. Προσπάθησα να μεταδώσω το πάθος μου για τους υπολογιστές και να έχω σήμερα τη χαρά τα παιδιά αυτά να πετάνε χρησιμοποιώντας τους δικούς τους πλέον υπολογιστές και να συζητάμε πώς θα πάρουμε level στο WoW, για modding και υδρόψυξη.
4 χρόνια μετά, υπάρχουν άλλες 4 Σχολές Πληροφορικής, ανοίξανε 5 καταστήματα ανάμεσά τους και Multirama. Βέβαια δεν ευθύνομαι μόνο εγώ για όλα αυτά.
Σίγουρα μέσα σ’ αυτούς που πανελλαδικά ανοίξανε Σχολές Πληροφορικής είναι απλοί κομήτες, που κάνουν αυτή τη δουλειά γιατί είναι της μόδας και πουλάει.
Σίγουρα το ότι ο ΟΕΕΚ ενέκρινε ιδιωτικούς φορείς πιστοποίησης χωρίς να έχει εργαστεί για τη δημιουργία κρατικής πιστοποίησης είναι άτοπο.
Σίγουρα το ότι το μάθημα της Πληροφορικής στα σχολεία προσπαθεί να μάθει στα παιδιά αλγορίθμους χωρίς αυτά να ξέρουν τι είναι το ποντίκι, είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Όπως λοιπόν υπάρχουν τα Φροντιστήρια Ξένων Γλωσσών (διδάσκονται και στα σχολεία), Μαθηματικών – Φυσικής – Χημείας – Αρχαίων – Νέων (διδάσκονται και στα σχολεία), έτσι υπάρχουν τώρα και τα Φροντιστήρια Η/Υ (διδάσκονται και στα σχολεία).
Νομίζω ότι οι λέξεις που βρίσκονται μέσα στις παρενθέσεις τα λένε όλα.
Καλημέρα Βάλια
Πήρα το pc magazine και διάβασα το άρθρο σου και την πρόταση σου για να μην στέλνουμε τα παιδιά μας σε "φροντιστήρια" υπολογιστών.
Είμαι καθηγήτρια Πληροφορικής (πτυχιούχος Πανεπιστημίου Πειραιά), αγαπάω την εκπαίδευση και τα παιδιά και σκοπός μου είναι να μεταδώσω τις γνώσεις μου και σ'αυτά.
Δουλεύω σ’ένα εκπαιδευτήριο υπολογιστών, σε ένα από αυτά τα "κιντς", και πιστεύω πως είσαι λίγο άδικη στο άρθρο σου. Όσο καλή γνώση και πρόθεση να έχει κάποιος για να διδάξει υπολογιστές στα παιδιά, δεν έχει τις απαιτούμενες γνώσεις, υποδομή και εκπαίδευση για αυτήν την δουλειά. Αγγλικά γιατί να τα κάνει καθηγητής Αγγλικών; Έχει μεγαλύτερη αξία σαν μάθημα; Ή είσαι και εσύ από αυτούς που θέλουν να καταργήσουν το μάθημα της Πληροφορικής από τα σχολεία; Και εμείς οι εκπαιδευτικοί τι θα κάνουμε; Θα πρέπει να στραφούμε σε εταιρείες; Γιατί;;; Η Πληροφορική είναι πλέον απαιτούμενη γνώση και το μέλλον των παιδιών μας, γιατί να την υποβαθμίζουμε τόσο;
Δημοσίευση σχολίου